me?

BEN Mİ? EVET...
Ataol Behramoğlu,

Ben mi? Evet...
Bir gün çıkıp gideceğim kapıları, evleri, dergileri, hüzünleri bırakarak...
Bir çiçek merhaba diyecek...
Hoşgeldin diyecek dağ...
Orman gülümseyecek...
Anımsayışların, bekleyişlerin, ümitlerin ya da ümitsizliklerin
Hırsların, yarışların, tasaların kalktığı yerde
Tam anlatının, salt anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir...
Hiç kimseye seslenmeyen, kendi kendine yeten sadece...
Kendi mantığı, kendi güzelliği içinde tutarlı...
Ama halkın yaşantısı girecektir oraya, çünkü yaşayan, büyük bir şeydir halk...
Deniz ve ufuk girecek, karınca yuvaları, gökyüzü, kozalaklar
Ve köpük ve artık hasetsiz bir aşk...
Yani sevişmek denizle, koşulsuz, önyargısız, hesapsız...
Yani uzanmak ve düşünmek binlerce yıl...
Doğan, ölen ve yaşayan şeyleri...
Doğumu, ölümü ve yaşamayı.
Yani dingin ve büyük olan her şeyi anlatmak.
Ben mi? Evet. Çıkıp gideceğim bir gün...
Tasasız, gözyaşsız, geride bir şey bırakmadan ve bir şey beklemeden ilerde...
Sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek
Artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle...

1975

- -

ME? OK.

Me? Yes…
One day I’m out of here, leaving behind the doors
the houses, the journals, and the woes
A flower will say, “Hi there”
A mountain will say, “Welcome”
A forest will smile
In the place where recollections, expectations, hope and
hopelessness
Where greed, competitions, worries depart
In the place where narration alone, pure narration
remains, there poetry will begin…
Which speaks to no one, sufficient only unto itself
Coherent within its own logic, its own beauty
But the life of the people will enter therein, because
the people are a living thing, a mighty thing
And the sea and horizon will enter, anthills, sky
and pinecones
And sea foam and, in the end, a love without jealousy
I mean, to make love with the sea, unconditionally,
without prejudice or reckoning
I mean, to lie down and think for thousands of years
Of things that are born, and die, and live on
Of being born, of dying, and of living
To tell of every thing dormant and great
Me? Ok. One day I’m out of here…
Without worries or tears, leaving nothing behind,
expecting nothing ahead
Nothing but a sparkling clean heart made of rainwater
With a heart that, in the end, has only its own meaning,
its own reasons.

- -