zaman, não se muda já como soía

Zaman
Luís de Camões

değişir, arzular da,
biz değişiriz ve kesinliklerimiz,
Yeryüzünün esası değişim,
yeniler kendini daima, çağlarca.

Hiç hayal edilmemiş yeni şeyler
etrafımızda daha; şeytan üzücü
bir hatırlayış olur, ve iyi, birazcık
iyi, özlem.

Zaman yayılır yeni bir örtü gibi
yeryüzüne; daha önce soğuk
karla kaplanmış, şarkımın tatlı
sesinde döner gözyaşlarına.

Ve değişimin ötesinde her yeni
gün şaşırtan bir değişim getirir:
hiçbirşey bir şeyi değiştirebilir.

- -

Time changes, and our desires change. What we
believe - even what we are - is ever-
changing. The world is change, which forever
takes on new qualities. And constantly,
we see the new and the novel overturning
the past, unexpectedly, while we retain
from evil, nothing but its terrible pain,
from good (if there's been any), only the yearning.
Time covers the ground with her cloak of grren
where, once, there was freezing snow - and rearranges
my sweetest songs to sad laments. Yet even more
astonishing is yet another unseen
change within all these endless changes:
that for me, nothing ever changes anymore.